KAI KATI TO…..ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌ!!!!!!

ΓΙΩΤΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ- Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΜΜΟΝΗ

κείμενο: Γιώτα Αργυροπούλου

Η ποίηση είναι μια εμμονή. Εμποτίζει τη σκέψη του ποιητή, βρίσκεται πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του ακόμη κι όταν την παραμελεί. Όπως οι ρεμπέτες έφτιαχναν συχνά τραγούδια για το αγαπημένο όργανο που είχαν στα χέρια τους, το μπουζούκι, το μπαγλαμαδάκι τους –μου 'ρχονται στον νου τώρα μερικά τέτοια τραγούδια– με τον ίδιο τρόπο και οι ποιητές έμφυτα, όλοι θαρρώ, γράφουν ποιήματα για το δικό τους εργαλείο έκφρασης. Διαλέγονται με την τέχνη τους. Στην εποχή μας μάλιστα τα είπαμε «ποιήματα ποιητικής» ή «ποιήματα για την ποίηση».

Το βιβλίο Ποιητών και Αγίων Πάντων (ο τίτλος παραπέμπει στον «Δρόμο» από την Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου), είναι τρόπον τινά ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο για τα βήματά μου στην ποίηση, καθώς και στοχασμοί και σκέψεις πάνω στην τέχνη αυτή.

Στην εφηβεία ένιωσα μεγάλη έλξη για την ποίηση. Ωστόσο, η επαφή μου με τον ατόφιο ποιητικό λόγο νιώθω ότι άρχισε πολύ πιο νωρίς. Δημοτικά τραγούδια και μοιρολόγια ήταν συνυφασμένα με την καθημερινότητα γύρω μου τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Μεγάλωσα υπό την επήρεια της τελετουργίας τους κι αυτό το άκουσμα σημάδεψε την αθωότητά μου.

Όπως και να έχει, το ποίημα είναι μια στιγμή δωρεάς, μια στιγμή χάριτος· είναι τρόπον τινά η προσευχή του ποιητή μπροστά στο μυστήριο του κόσμου, με την ομορφιά και την ασχήμια του, το μεγαλείο και τη μικρότητά του.

Στο βιβλίο αυτό αναπολώ την καθημερινότητα των νεανικών μου χρόνων μέσα στο έργο ποιητών που μου χάριζαν παρηγόρηση. Αυτό που ένιωθα τότε, το διάβασα αργότερα σε μια συνέντευξη του Εγγονόπουλου: οι ποιητές είναι οι μεγάλοι παρηγορητές της ανθρωπότητας. Ο κόσμος των Αγίων είναι βέβαια υψηλότερος από τον κόσμο των ποιητών μα, ποιητική αδεία, έφτιαξα το εικονοστάσι των δικών μου αγίων ποιητών, επωνύμων και ανωνύμων. Εξάλλου «ο ίδιος ο Θεός Ποιητής εκλήθη»! Από τον Όμηρο στα προοίμιά του «Μήνιν άειδε, θεά...» και «Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα...» έως τον Ελύτη («Ποίηση, ω Αγία μου») και τον Καβάφη, που της απευθύνεται με προσευχητικό τρόπο («Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως που κάπως ξέρεις από φάρμακα»), οι ποιητές καταφεύγουν στον τόσο παλιό και πάντα νέο δρόμο της. Την υπηρετούν ως κάτι ιερό, δαπανώνται. Όσοι τυχεροί δέχονται και με τη σειρά τους προσφέρουν την ιαματική της χάρη.

Στα ποιήματα αυτού του βιβλίου πήραν θέση αγαπημένοι ποιητές, κορυφαίοι και ελάσσονες – κάποιοι συναπαντημένοι στους δρόμους ή τα καφενεία της Αθήνας. Πρόσωπα που με συντρόφεψαν επίσης στο ταξίδι της αναζήτησης της ποίησης, συμφοιτητές, βιβλία, βιβλιοπωλεία, δρόμοι, τυπογραφεία, αμφιθέατρα, δάσκαλοι-μύστες, χώροι εκδηλώσεων. Από την άλλη, εκφράστηκαν σε αυτά τα ποιήματα σκέψεις και προβληματισμοί που αφορούν την ποίηση και τη λειτουργία της, την αδυναμία πρόσληψής της: «Τι εννοεί εδώ ο ποιητής;» Παρότι η ποίηση γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο και η γλώσσα μας είναι η γλώσσα της ποίησης, η τέχνη αυτή έχει πάψει πια να είναι η τέχνη η φιλάνθρωπη. Έγινε ερμητική και ακατανόητη, «ακατάδεχτη», και οι συνέλληνες, που γονιδιακώς έχουν ευήκοον ους στον ποιητικό λόγο, της έστρεψαν με τη σειρά τους τα νώτα – έχουν τόσους μπελάδες στο κεφάλι τους, να προσθέσουν και τον γρίφο μιας συλλογής ποιημάτων που τους κάνει να νιώθουν ανεπαρκείς; Από την άλλη, οι ποιητές έχουν δικαίωμα να αναζητήσουν το δικό τους όργανο, τον δικό τους τρόπο ο καθένας προκειμένου να εκφραστούν.

Όπως και να έχει, το ποίημα είναι μια στιγμή δωρεάς, μια στιγμή χάριτος· είναι τρόπον τινά η προσευχή του ποιητή μπροστά στο μυστήριο του κόσμου, με την ομορφιά και την ασχήμια του, το μεγαλείο και τη μικρότητά του. Κάθε προσευχή είναι ενέργεια και η πλάση χρειάζεται τις προσευχές όλων μας – ποιητών και μη.

Ακολουθώ τις νύχτες το φεγγάρι
τις σκιές
παίρνω από πίσω τη σκιά μου.

Γιατί, τι είναι ο ποιητής;
Ένα υπάκουο σκυλί που ιχνεύει τη σκιά του
ψάχνει τα θηράματα που χτύπησε ο Θεός
να του τα πάει.

ΠΗΓΗ:Diastixo.gr